Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα



Mo(g)dern(a) Economics
Η βασική ατέλεια όλων των κρατών σήμερα είναι ότι έχουν εκχωρήσει τη δυνατότητα στις τράπεζες εντός κι εκτός των ορίων τους (αντίστοιχα μέσω των δανείων και των SDR) να παράγουν χρήμα μέσω του νόμου περί κλασματικών αποθεμάτων. Με άλλα λόγια, δεν είναι τα Υπουργεία Οικονομικών που καθορίζουν την παροχή χρήματος στις αγορές αλλά οι τράπεζες.

Οι διακυμάνσεις των επιτοκίων, δεν μπορούν να εξηγηθούν επαρκώς, με ενδελεχή κι επιστημονικό τρόπο δίχως αναφορά στον περιβόητο όρο του (business cycle) “επιχειρηματικού κύκλου” (δηλ. φούσκες). Στο ίδιο πλαίσιο, της χειραγώγησης κρατών, πόρων κι εν κατακλείδι του πλανήτη όλου, ανοίγουν ή κλείνουν κατ’ επιλογή οι στρόφιγγες ροής του χρήματος. Οι "αγορές" είναι αυτές που καθορίζουν και τα δύο σε τακτά διαστήματα ώστε να χειραγωγούν το χρήμα και να αυξάνουν την ισχύ τους (κάτι σαν το «καλός μπάτσος – κακός μπάτσος» που υιοθετεί η αστυνομία στις τεχνικές των ανακρίσεων). Πάντα πριν από κάθε μεγάλη οικονομική κρίση προηγούντο περίοδος «παχιών αγελάδων» ενώ στην αφετηρία της παρουσιαζόταν ελαχιστοποίηση στην προσφορά κεφαλαίων στις αγορές (βλέπε μεγάλη ύφεση του 1929 αλλά και κρίση του 2009). Φυσικά, τα χρήματα δε χάνονται, απλά αλλάζουν χέρια. Πιο σωστά: συγκεντρώνονται σε πολύ λίγα και πολύ συγκεκριμένα χέρια.

Η ουσία λοιπόν είναι αν ένα κράτος έχει τα κότσια να πάρει πίσω στα χέρια του την εθνική του κυριαρχία: υπάρχουν αρκετά παραδείγματα χωρών που το επιχείρησαν και το πλήρωσαν ακριβά από πολύ παλιά. Πολλά θέματα της παγκόσμιας ιστορίας μας είναι πιο στενά συνδεδεμένα από όσο νομίζουμε (Αμερικανικός Εμφύλιος, Οκτωβριανή Επανάσταση, 1ος και 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος, η παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929, κ.τ.λ.) με κοινό παρανομαστή την μεγιστοποίηση του πλούτου μιας διαχρονικής παγκόσμιας ολιγαρχίας.


Το Πρόβλημα
Κράτη που δέχθηκαν τις επιθέσεις των αγορών παλαιότερα υιοθέτησαν σειρά μέτρων εκ των οποίων κάποια αντιμετώπισαν επιτυχώς τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν. Το κοινό τους γνώρισμα ήταν ότι είχαν ορίζοντα, είχαν κοινωνική ευαισθησία και όραμα αύξησης της παραγωγικότητας (με μείωση του φόρου εισοδήματος), ήταν ισοσκελώς εσωστρεφή (με αύξηση των δασμών) αλλά κι εξωστρεφή (με μείωση του ΦΠΑ, για προσέλκυση επενδύσεων), ήταν πρωτοπόρα και συνάμα απλοϊκά (έκδοση “τοπικών νομισμάτων”).

Αντίστοιχο είναι και το πρόβλημα μας σήμερα αφού ο τζόγος παίζεται πλέον στις δικές μας πλάτες. Οι μεγαλοκαρχαρίες των χρηματιστηριακών και τραπεζικών αγορών μυρίστηκαν αίμα κι αισχροκερδούν με την σιγουριά ότι το πιόνι τους που οικιοθελώς έφερε με τη συμπεριφορά του σε αυτό το χάλι τη χώρα που κυβερνά, θα λάβει μέτρα που να διασφαλίζουν την αποπληρωμή των προθεσμιακών δανείων με μεγάλα περιθώρια κέρδους (spreads).

Το Εθνικό «Θέατρο του Παραλόγου»
Ένας από τους αδιαμφισβήτητα ισχυρούς άνδρες του τόπου τυχαίνει να είναι και ο μοναδικός που δεν αντικαταστάθηκε μετά τις πρόσφατες εκλογές. Ο διοικητής της ΤτΕ κ. Προβόπουλος, είχε δηλώσει (τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές) ότι όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί ήταν ενήμεροι προεκλογικά για την κατάσταση της οικονομίας. Παρά αυτά ο κ. Παπανδρέου προεκλογικά είχε έτοιμη λύση, ήξερε που και πως θα βρει τα λεφτά, είχε σχέδιο. Αν ήταν λάθος οι δηλώσεις του κ. Προβόπουλου, θα έπρεπε να έχει ήδη απομακρυνθεί. Άρα ένα από τα δύο συνέβη:

1. Όχι μόνο δεν είχε σχέδιο για την οικονομία η νεοφώτιστη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου που ως νέοι από μηχανής θεοί βιάζονταν προεκλογικά «να μας σώσουν» κι ήρθαν λες κι ήταν προϊόν παρθενογένεσης – μιας και δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με το παλιό ΠΑΣΟΚ, των δύσοσμων σκανδάλων, του Χρηματιστηρίου και των «μακέτων», αλλά πειραματίζονται σα μικροί μάγοι που βρήκαν ξαφνικά ένα πάγκο γεμάτο παιχνίδια και κάμουν ότι τους κατέβει χωρίς ίχνος συναίσθησης των συνεπειών τους, ή

2. Είχαν όντως σχέδιο αλλά αυτό δεν ήταν άλλο από την εκούσια υποβάθμιση της Ελλάδος με τη χρήση της δημιουργικής λογιστικής από την ανάποδη: όχι μόνο δεν κρύβουμε τα πραγματικά ελλείμματα αλλά τα διογκώνουμε κιόλας, ούτως ώστε σε εύλογο χρονικό διάστημα (1-2 χρόνια) να δείξουμε ότι εμείς, η νέα κυβέρνηση του πατριδοσώτηρος ΠΑΣΟΚ, κατορθώσαμε το ακατόρθωτο: τα ποδηγετήσαμε! Έλα όμως που οι ξένοι συμβουλάτορες του πρωθυπουργού που προφανώς τον προέτρεψαν σε αυτή την επιλογή μάλλον τον άφησαν στα κρύα του λουτρού και μαζί κι όλους εμάς στην κατρακύλα της πιστοληπτικής μας ικανότητας κι άρα του τραγικού μας μέλλοντος.

Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα είναι ότι αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα, καλούνται να δώσουν λύσεις σε αυτό.


Ελληνική Οικονομία σε Διεθνή Αφασία
Χαρακτηριστικό της ανευθυνότητας με την οποία ξεκίνησαν οι φαύλοι κυβερνήτες μας τη διακυβέρνηση τους είναι οι «Πιρουέτες» στην παγοπίστα των αγορών, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά την απογραφή για την οποία κατηγορούσαν άλλοτε τον Γ. Αλογοσκούφη με αλλεπάλληλες δηλώσεις και στραβοτιμονιές, αλλά δυστυχώς και τραγικότερα αποτελέσματα. Το τελειωτικό χτύπημα είναι βεβαίως οι άγριες περικοπές απολαβών και συνολικά η πολυμερής επίθεση στα εισοδήματα των μικρομεσαίων: ο πληθωρισμός πλήττει σφοδρά τον καταναλωτή από την επομένη της ανάληψης της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, η αγορά είναι στο «μετά τον πάτο» στάδιο (απόπατος?) αλλά τα καλύτερα μόλις αρχίζουν με την πρωτοφανή αύξηση του ΦΠΑ αλλά και νέο κύμα ανατιμήσεων σε βασικά είδη, σε καύσιμα, σε καπνό και ποτά. Παραπέρα, η αλλοπρόσαλλη λήψη και απόσυρση αποφάσεων για θέματα όπως είναι τα τέλη κυκλοφορίας, το θέμα των γονικών παροχών, η φορολόγηση των ακινήτων, της συλλογής αποδείξεων, κ.τ.λ., απορίας άξιο είναι αν αποτελεί συντονισμένο «σχέδιο» (να μας τρελάνουν τελείως?!) της κυβέρνησης ή αποτέλεσμα της (α)σχετικοσύνης των νέων «μάγων» της οικονομίας.

Δυστυχώς τα μέτρα που εφαρμόζει η Ελληνική κυβέρνηση είναι αλλοπρόσαλλα και αντι-αναπτυξιακά, δίχως πρόγραμμα, στρατηγική και συνοχή. Η ατέρμονη θυσία που ζητείται από το λαό είναι κάτι που δεν έχει προηγούμενο. Είναι απίστευτο αυτό που ζούμε: με εξαιρετικά απλό και κυρίως αναίμακτο τρόπο επιβάλλεται μιας νέας μορφής χούντα, πέρα από κάθε θεσμική διαδικασία, έξω από τις αποκαλούμενες «δημοκρατικές» κι εν πάσει περιπτώσει θεσμοθετημένες σχέσεις κοινωνίας – κράτους, λαού – εξουσίας. Ειδικά ο τρόπος επιβολής των σχετικών αποφάσεων γίνεται τουλάχιστον σε καθεστώς τρομοκρατίας με τη συνενοχή όλων των τοπικών και διεθνών ΜΜΕ, που με λοβοτομή στον κοινό νου επιχειρούν μέσω της «θεραπεία σοκ» να τιθασεύσουν τη λογική των μαζών. Το κουτόχορτο που επιμελώς μας ταΐζει η κυβέρνηση μασιέται εύκολα από εγκάθετες, ανυπόληπτες και συνένοχες ηγεσίες συνδικαλιστικών και κοινωνικών φορέων (ευέλπιδες δυνητικοί βουλευτές του εν λόγω κόμματος).


Το σύνολο δε του εργατικού και διοικητικού προσωπικού της χώρας, παρακολουθεί ουσιαστικά αμέτοχο σε ημιθανή αφασία, ανήμπορο ν’ αντιδράσει από την οκνηρία και τη σήψη που έχει εξαπλωθεί και στη δική του σκέψη (έτσι αφού κατάντησε συνένοχο με τους κομματικούς εγκάθετους, παρέδωσε αμαχητί τα σκήπτρα της τύχης του στους πραγματικά διεφθαρμένους τα τελευταία 30 χρόνια) τη βάναυση καταστρατήγηση των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων τους (ΣΣΕ, συνθηκών εργασίας και πολλών ακόμα κοινωνικών κατακτήσεων) αλλά και της απροκάλυπτης υφαρπαγής των, ούτως ή άλλως μέτριων, αποδοχών τους.

Το επόμενο βήμα που θα ακολουθήσει θα είναι η καταστρατήγηση όλων των ΣΣΕ και στο πεδίο των απολύσεων με κύριο στόχο το στενό και τον ευρύτερο Δημόσιο τομέα.

Η παντελής και εκκωφαντική απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης τόσο από κόμματα, όσο κι από ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών απλά ολοκληρώνει το δράμα.



«Unanistan» Ώρα Μηδέν
Είναι κωμικοτραγικό, αλλά αφού ξεκίνησε η νέα πεφωτισμένη κυβέρνηση το θεάρεστο έργο του αφελληνισμού του τόπου με τα όσα αντεθνικά δρομολόγησε και διαπράττει στο μεταναστευτικό και στη χορήγηση ιθαγένειας σε αλλοδαπούς, έρχεται τώρα με την αδιέξοδη και άδικη οικονομική πολιτική που ακολουθεί να οδηγήσει, όσους εναπομείναντες σώφρονες Έλληνες έχουν τη δυνατότητα, εκτός συνόρων σε αναζήτηση της τύχης τους.

Στην εξωτερική μας πολιτική, οι νέα πρόκληση από τους «συμμάχους» μας στο ΝΑΤΟ είναι απλά ένδειξη της ενδοτικότητας που αναμένουν από την κυβέρνηση σε μείζονος σημασίας θέματα όπως είναι το μεταναστευτικό, οι νέοι θεσμοί (?) και γενικότερα θέματα εθνικής στρατηγικής. Και δεν είναι τυχαίο αυτό που συμβαίνει σε μια τόσο δύσκολα συγκυρία για το έθνος. Παραπέρα, το «Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», στο οποίο θα προστρέξουμε σύντομα για να «μας βάλει σε τάξη», έχει μακρά ιστορία παρεμβάσεων στα εσωτερικά διαφόρων χωρών, και είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε εύλογο χρονικό διάστημα θα γίνουμε μάρτυρες πολιτικο-οικονομικών εξελίξεων που θα διαδραματιστούν είτε στο «σπίτι» ή στη «γειτονιά» μας (ας μην ξεχνάμε άλλωστε τη πρόσφατη ιστορία μας και το σχετικό ανεύθυνο-υπεύθυνο, στα Ίμια, στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, στην παράδοση Οτσαλάν, κλπ). Είναι ανεπίτρεπτο στη σημερινή πολύπλοκη και πολυδιάστατη παγκόσμια σκηνή να αμελείς τις υποχρεώσεις και δεν υπάρχει περίπτωση να δείξεις αδιαφορία ή/και αδυναμία στην προάσπιση των δικαιωμάτων σου και να μην πληρώσεις βαρύ τίμημα. Ο λήθαργος που έχει πέσει στα εξωτερικά θέματα εθνικής σημασίας είναι κατ’ ελάχιστο αποκαρδιωτικός και δυστυχώς «όταν κοιμάσαι, άλλος γράφει ιστορία»…

Μια εύλογη ερώτηση στο πεδίο αυτό μοιάζει να είναι το «γιατί η Αμερικανική κυβέρνηση παρέχει τη δυνατότητα εισόδου στη χώρα δίχως βίζα, στους Έλληνες πολίτες, την ίδια ώρα που η Ελλάδα μοιάζει με ξέφραγο αμπέλι και κάθε διωγμένος από την πατρίδα του μουσουλμάνος, κλπ, αυτός δηλαδή που συνειδητά στοχοποιεί εδώ και μια δεκαετία η Αμερική, θα μπορεί σύντομα να καταχραστεί το σύστημα και να βαφτιστεί Έλληνας»…?


«Που Βαδίζουμε Κύριοι;»
Στην πρόσφατη ταινία Harry Brown (2009) παρακολουθούμε ένα έντιμο άνθρωπο (πρώην αξιωματικό των Αγγλικών ένοπλων δυνάμεων στη Β. Ιρλανδία) να βλέπει την πόλη του να πνίγεται στα ναρκωτικά, το έγκλημα και τη βία. Όταν δολοφονείται βάναυσα ο καλύτερός του φίλος, αποφασίζει να δράσει. Η ακόλουθη στιχομυθία μεταξύ αστυνομικού και πρωταγωνιστή είναι χαρακτηριστική και αντικατοπτρίζει την αντίληψη μας για πολλά από τα σύγχρονα δρώμενα στην κοινωνία μας.

Αστ: Δεν είναι σαν την Βόρεια Ιρλανδία, Χάρυ.
Πρωτ: Όχι, δεν είναι. Εκείνοι οι άνθρωποι αγωνίζονται για κάτι. Για ένα σκοπό. Γι' αυτούς εδώ είναι απλά διασκέδαση.
Αστ: Πώς θα τελειώσει αυτό…;

Η «Γενιά του Πολυτεχνείου» θα γραφτεί στα κατάστιχα της ιστορίας ως εκείνη που με την καπήλευση των αγώνων των προγόνων της και των δεινών που εκείνοι υπέστησαν κατάφερε να εδραιωθεί για πάνω από 30 χρόνια στις καρέκλες της εξουσίας από όπου και ξεκίνησε την καταστροφή του σύγχρονου Ελληνικού πολιτισμού μέσα από την ισοπέδωση των θεσμών, των αξιών, και της ιστορίας, την αλλοτρίωση της κοινωνίας και της γλώσσας μας. Η επόμενη γενιά μπορεί να κατηγορηθεί ότι δεν έκανε τίποτα για να αναστρέψει ή έστω να σταματήσει την επερχόμενη καταστροφή. Συμβιβάστηκε και συνέχισε την αποδόμηση ακάθεκτη. Μένει λοιπόν να απαντηθεί σε πολλά επίπεδα σήμερα το ανωτέρω επίκαιρο ερώτημα: “Πώς θα τελειώσει αυτό…;”

Το παρατσούκλι-ανέκδοτο “Greek Statistics” που μας κληροδότησε η τέως κυβέρνηση του «Κωστάκη» μάλλον θα είναι ανάξιο σύγκρισης του νέου που προσκόμισε η παρεούλα του «Γιωργάκη» που ακούει στο “G(r)eek Government”...

Ο όρος «διάψευση προσδοκιών» είναι λίγος για να περιγράψει το χάος που δημιούργησε στο κράτος και στην κοινωνία η μόλις 5 μηνών νέα διακυβέρνηση της χώρας από το κόμμα του G.A.P. Μια μάστιγα έχει πέσει πάνω στη χώρα, το μέλλον της οποίας προδιαγράφεται σκοτεινό καθώς οι διαχειριστές της τύχης της είναι τουλάχιστον ανεπαρκείς αν όχι εθνικά επικίνδυνοι.